Stara Zagora
Miasto leży na lekko pagórkowatym terenie zamkniętym od północy łańcuchem Srednej Góry. Jest następcą starożytnego trackiego miasta Beroe. Dziś słynie z unikatowego w Bułgarii rozplanowania ulic, z prowadzonych w centrum wykopalisk na terenie dawnego rzymskiego miasta oraz z łagodnego klimatu sprzyjającego uprawie drzew południowych: cyprysów, migdałowców i granatowców. Przed miastem rozpościera się rozległa urodzajna Nizina Starozagorska. Uprawia się tu wysokogatunkową pszenicę "zagorkę", którą nazwano tak od nazwy miasta za czasów chana Kruma - Zagore. Obecne miasto powstało na miejscu dawnego trackiego osiedla Beroe. Rzymianie ocenili dobrze jego środkowe położenie strategiczne i zrobili z niego ważny punkt oporu na drodze do Dunaju. Imperator Trajan nazwał to miasto Augusta Trajana. Resztki z okresu rzymskiego znaleziono w odległość 25 km od miasta. Obecnie na miejscu ruin łaźni rzymskiej leży uzdrowisko Starozagorski mineralni bani. W początkach VII w. zostało ono zniszczone. Na jego gruzach powoli osiedlali się Słowianie, nazywali je Wereją. W 2. pół. VIII w. miasto na krótko opanowali Bizantyńczycy, którzy nadali mu imię Irinopolis, ku czci cesarzowej Ireny. W średniowieczu (XII-XIV w.) było ono głównym ośrodkiem regionu zwanego Zagore - stąd też dzisiejsza nazwa miasta. Warto dodać, że Turcy nazywali je Eski Zaara. U schyłku panowania tureckiego w Starej Zagórze wybuchło powstanie (1875). Podczas wojny 1877 r. na tym terenie toczyły się zaciekłe walki między siłami rosyjskimi i tureckimi, a samo miasto kilkakrotnie przechodziło z rąk do rąk. Po wyzwoleniu Stara Zagora (spalona przez Turków) została odbudowana w zupełnie nowym stylu, ale z szachownicowym układem ulic.